8 Ιουλ 2007

ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ

Διάγραμμα διαδρομών 1

Τα παρακάτω σκαριφήματα τα δημιουργήσαμε κατα τη διάρκεια παραμονής μας στο χώρο. Ακολουθήσαμε μερικούς περαστικούς και σημειώσαμε τις διαδρομές που έκαναν άλλοι κατα την είσοδο και άλλοι κατα την έξοδό τους στο χώρο. Σκοπός συτής της μελέτης είναι να ανακαλύψουμε τους χώρους όπου επικρατεί ο μεγαλύτερος συνωστισμός σε διαφορετικές ώρες της ημέρας.


Πορτοκαλί γραμμή: Είσοδος ατόμων στο χώρο του σταθμού.
Μαύρη γραμμή:
Έξοδος ατόμων στο χώρο


Ώρα 14:00. Μεσημέρι Παρασκευής-Ώρα αιχμής-Έντονη κίνηση. Περισσότερη κίνηση στο μπροστινό διάδρομο αναμονής (δρομολόγια προς Αθήνα) και στο χώρο που βρίσκεται μπροστά από τις τουαλέτες. Λιγότερη κίνηση στο πίσω διάδρομο αναμονής (δρομολόγια προς άλλες κατευθύνσεις).


Διάγραμμα διαδρομών 2


Μπλε διαγραμμισμένες περιοχές: Εφήμεροι χώροι αναμονής

Ωρα 21:30. Ημέρα Σάββατο-Νυχτερινή παρατήρηση διαδρομών. Η κίνηση εντοπίζεται στον μπροστινό διάδρομο επιβίβασης. Ο πίσω διάδρομος παραμένει κενός λόγω της λήξης των δρομολογίων. Στην είσοδο παρατηρείται συνωστισμός και στάση ατόμων.




Περιγραφή του χώρου έτσι όπως τον βιώσαμε κατά την παραμονή μας…


Μεσημέρι Παρασκευής…

«Υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν μόνοι τους. Έχουν παραγγείλει έναν καφέ ένα νερό ένα χυμό. Κοιτάζουν, διαβάζουν εφημερίδα, συζητούν, παρατηρούν τον υπόλοιπο κόσμο. Δίπλα μου είναι δύο τύποι που φωνάζουν και δημιουργούν μια παράξενη ένταση στο χώρο. Υπάρχουν άνθρωποι που ψωνίζουν μικροπράγματα για τη διαδρομή. Κάθε τόσο ακούγεται μια φωνή από τα μεγάφωνα που μάλλον ανακοινώνει τις διαδρομές, αλλά οι λέξεις δεν είναι ξεκάθαρες. Η άρθρωση του εκφωνητή δεν είναι καλή και σε συνδυασμό με τις μπλεγμένες φωνές από τις συζητήσεις του κόσμου που βρίσκεται στο χώρο μετατρέπουν την ανακοίνωση σε στοιχείο βαβούρας. Κάθε φορά που αναχωρεί κάποιο λεωφορείο, ο χώρος παροδικά ηρεμεί και μοιάζει να αποφορτίζεται από τη συνολική ένταση. Δεν είναι εύκολο να στέκεται κανείς εδώ απολύτως χαλαρός. Όλοι φαίνεται να αγχώνονται για κάτι ακόμα και η ένταση των άλλων, οι φωνές των εργαζομένων, των ταξιτζήδων απέξω, των οδηγών κρατούν σε εγρήγορση και τους πιο ήρεμους επισκέπτες. Ένας τύπος στέκεται όρθιος στη μέση του χώρου και διαβάζει εφημερίδα, ένας άλλος κάνει κύκλους και τραγουδάει. Κάποιοι άλλοι κοιτούν τριγύρω παράξενα όλο καχυποψία και περιέργεια. Περιμένουν να φύγουν. Ο χώρος είναι απωθητικός. Ο φωτισμός είναι ελλιπής, τα υλικά που τον συνθέτουν είναι και αυτά αφιλόξενα: μέταλλο, γυαλί, πλαστικό, μάρμαρο κακής ποιότητας, φθαρμένο. Σχεδόν τα πάντα δείχνουν βρώμικα ενώ μπορεί και να μην είναι. Υπάρχει μια σερβιτόρα που τριγυρίζει όλη την ώρα και σε πιέζει να δώσεις παραγγελία. Έχουν περάσει πολλά κτέλ όση ώρα στέκομαι εδώ και όμως αρκετά άτομα συνεχίζουν να βρίσκονται σταθερά στις ίδιες θέσεις. Η ώρα είναι 13:30. Έχω σίγουρα μια ώρα που κάθομαι εδώ. Οι άνθρωποι που παραμένουν έχουν αρχίσει να με παρατηρούν. Το παράξενο με το χώρο είναι πως αν και φιλοξενεί πολύ και διαφορετικό κόσμο οι περισσότεροι θα προτιμούσαν να μην βρίσκονται εδώ. Θεωρώ πως θα μπορούσαν να το κάνουν αφού σε πολύ μικρή απόσταση υπάρχουν και άλλα πιο φιλόξενα μέρη, όμως υπάρχουν κάποια στοιχεία που τους αναγκάζουν να παραμείνουν. Προσπαθώ να καταλάβω πια είναι αυτά. Ρωτά τον τύπο απέναντι γιατί κάθεται εδώ μόνος του για σχεδόν μια ολόκληρη ώρα,. Η απάντηση που παίρνω δεν ταυτίζεται απόλυτα με τις αρχικές μου σκέψεις. Αυτή τη στιγμή ώρα 14:00 όλα τα πρόσωπα γύρω μου έχουν αντικατασταθεί από νέα. Παραμένουν οι υπάλληλοι, η καντινιέρισα και τα γκαρσόνια. Παρόλ’ αυτά οι εικόνες είναι σχεδόν ίδιες. Άνθρωποι που τρώνε, καπνίζουν, μιλούν σε κινητά, παρατηρούν, φυλάγονται, αγχώνονται, τρέχουν, αγοράζουν εισιτήρια, κουβαλούν τα πράγματά τους επιβιβάζονται στα κτέλ, φεύγουν. Και νέα άτομα ξανάρχονται για να γεμίσουν το χώρο. Προ ολίγου κάθισε μια παρέα νεαρών σε ένα τραπεζάκι. Είναι οι πρώτοι που δείχνουν να μη βαριούνται. Σχεδόν συνέχεια υπάρχουν αναμμένα τσιγάρα. Αν δεν υπήραν οι πέντε είσοδοι για να κάνει ρεύμα, ο χώρος, αν και μεγάλος, θα είχε γίνει ντουμάνι. Η μυρωδιά ύστερα από τόση ώρα έχει αρχίσει να με ενοχλεί. Επίσης, μυρίζει και πετρέλαιο από τις εξατμίσεις των λεωφορείων. Κατά διαστήματα μπορώ να μυρίσω τις κολόνιες των ανθρώπων που περνούν από δίπλα μου. Είναι Παρασκευή απόγευμα , καλοκαίρι και ο κόσμος όλο και πληθαίνει…»

Απόγευμα Παρασκευής…

«Η ώρα είναι 18:30 και η εικόνα του εσωτερικού χώρου έχει μεταβληθεί ελάχιστα. Οι άνθρωποι επιμένουν να απασχολούνται με τις ίδιες δραστηριότητες, να περιτριγυρίζονται από αποσκευές να έρχονται για να φύγουν. Ο αριθμός τους έχει μειωθεί αρκετά από την τελευταία φορά που τους παρατηρούσα. Νέα στοιχεία στο χώρο είναι ο γλυκύτερος φωτισμός του απογεύματος και η γενικότερη ηρεμία των μεταμεσημβρινών ωρών. Την πλειοψηφία των ταξιδιωτών αποτελούν και πάλι νεαρά άτομα. Η καντινιέρισα και η γκαρσόνα διατηρούν το πόστο τους . Τους υπαλλήλους στις πληροφορίες και τα εισιτήρια δεν τους είχα προσέξει, πιστεύω πως ποτέ κανείς δεν παρατηρεί τα πρόσωπα αυτών των ατόμων. Είναι σα να χάνουν την ανθρώπινη υπόστασή τους πίσω από το θαμπωμένο τζάμι των εκδοτηρίων. Ένας μελαμψός τύπος με καρό γαλάζιο πουκάμισο, βερμούδα και πράσινο καπέλο με πλησιάζει να μου πουλήσει cd. Δε παίρνω, κανείς δεν παίρνει. Όσο περισσότερο κάθομαι εδώ, τόσο περισσότερα στοιχεία του κοινωνικού περιβάλλοντος ανακαλύπτω γύρω μου. Ο χώρος είναι γεμάτος διαφημίσεις που όμως με τη πρώτη δύσκολα συνειδητοποιείς πως υπάρχουν: των κτέλ, της CocaCola, των τσιγάρων Karelia, των καφέδων Danesi, του ΟΤΕ, τις ΦΑΓΕ, σχεδόν όλων των εταιριών κινητής τηλεφωνίας, των νερών ΑΥΡΑ και πιθανώς άλλων που από τη θέση που βρίσκομαι να μην βλέπω. Για κάποιο λόγω ο χώρος με ελκύει πολύ περισσότερο τη ώρα αυτή παρά το πρωί. Εδώ που κάθομαι περνά ένα άκρως ευπρόσδεκτο ρεύμα αέρα που δροσίζει και ταυτόχρονα παρασύρει το καπνό των τσιγάρων. Ένα στοιχείο που διαχωρίζει αποφασιστικά το καφενείο των κτέλ από τις υπόλοιπες καφετέριες είναι η έλλειψη διάθεσης εντυπωσιασμού από την πλευρά των ανθρώπων. Οι πιο πολλοί είναι απλά ντυμένοι, σχετικά απεριποίητοι, δεν επιδιώκουν να χαμογελούν όταν τους κοιτούν, δεν ντρέπονται να στέκονται μόνοι τους. Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις των κοινωνικών χώρων στους οποίους οι άνθρωποι λειτουργούν τόσο απροσποίητα. Ίσως επειδή η διαμονή στο χώρο του σταθμού τις περισσότερες φορές δεν εντάσσεται στις προγραμματισμένες ενέργειες τις ημέρας τους. Η ώρα είναι 19:00 και για πρώτη φορά μέσα στη μέρα παρατηρώ δύο τύπους που πίνουν μπύρες ενώ περιμένουν το κτέλ να αναχωρήσει. Προσπαθώ να εντοπίσω νέα στοιχεία γύρω μου. Αλλάζω θέση…»

Πιο συγκεκριμένα, εκτός από την γενικότερη εντύπωση που προσπαθήσαμε να περιγράψουμε ύστερα από τη πολύωρη παραμονή μας στο χώρο, η μελέτη μας επικεντρώθηκε σε επιμέρους χώρους του κτίσματος: τους δυο εξωτερικούς διαδρόμους αναμονής καθώς και τον μικρό εσωτερικό χώρο αναμονής τον οποίο χάριν αστεισμού ονομάσαμε " panic room ".


Δεν υπάρχουν σχόλια: